Η Δική μου Εμπειρία με το Ψυχικό Τραύμα και Πώς η Θεραπεία με Βοήθησε

Η Δική μου Εμπειρία με το Ψυχικό Τραύμα και πώς η Θεραπεία με Βοήθησε

Ιεροδιακόνου-Τσιμπίδη Φλωρεντία

Κοιτάζοντας πίσω και προσπαθώντας να θυμηθώ τα δεδομένα της γενιάς του 1990 γίνονται φανερές οι αλλαγές του παρελθόντος με τον παρόν. Πέρα από τις βελτιώσεις στην τεχνολογία που είναι η πρώτη ξεκάθαρη αλλαγή, η αλλαγή στις στάσεις των ανθρώπων είναι επίσης θεαματική, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα. Μεγαλώνοντας, θυμάμαι συμπεριφορές βαθιά κακοποιητικές να θεωρούνται φυσιολογικές, όπως και σκέψεις και μοτίβα σκέψεων βαθιά δυσλειτουργικά να θεωρούνται κανονικότητα. Πιστεύεται ότι οι προηγούμενες γενεές με το σκεπτικό και τις συμπεριφορές τους δημιούργησαν στρατιές τραυματισμένων ανθρώπων που έκαναν επιτακτική την ανάγκη των ανθρωπιστικών επιστημών να εξελιχθούν πέρα από το θεωρητικό επίπεδο στο πιο πρακτικό. Όντως φαίνεται πως η έρευνα στις ανθρωπιστικές επιστήμες και τα ερευνητικά αποτελέσματα που αυτή εισφέρει είναι σε μία τρομερά ανοδική πορεία τα τελευταία είκοσι χρόνια, ενώ μοιάζει η ανανέωση της πληροφορίας να αλλάζει και να βελτιώνεται ακόμα και με διαφορά πενταετίας. Αυτή η εξέλιξη αφορά φυσικά στον τρόπο που οι άνθρωποι ακούγονται, στον τρόπο που τα τραύματα τους χαρτογραφούνται και στον τρόπο που τελικά μπορεί να υπάρξει θεραπεία με τον κατάλληλο τρόπο και την κατάλληλη προσέγγιση.

Το δικό μου τραύμα ήταν τόσο διάχυτο που σχεδόν είχε μορφή, σώμα, χαρακτήρα, ίσως σκέψη, ίσως και συνείδηση που με ακολουθούσε από το σπίτι, μέχρι το σχολείο και τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες.  Σαν παιδί απλά έψαχνα διαφυγή, που στην εφηβεία η διαφυγή έγινε θυμός και ο θυμός μέσα από την εκπαίδευση έγινε κίνητρο. Στην συνέχεια το κίνητρο με την μόρφωση έγινε παράσημο και το παράσημο με την θεραπεία έγινε αγκαλιά στον παιδικό μου εαυτό που έψαχνε να βρει λύσεις για πράγματα που δεν του αναλογούσαν για την ηλικία του. Σήμερα αυτή η αγκαλιά είναι στήριγμα για όποιον το έχει ανάγκη και επειδή σήμερα θυμάμαι τα μη λεκτικά σινιάλα του παιδικού μου εαυτού μπορώ πια να ερμηνεύω σιωπές και βλέμματα.

Η θεραπεία έχει κάτι το μαγικό πριν κάν αρχίσει. Στην πραγματικότητα το άτομο εισέρχεται στην θεραπεία όταν συνειδητοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά και δεσμεύεται στην θεραπεία όταν συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται βοήθεια και ότι είναι οκεί με αυτό. Η αποτίναξη του στιγματισμού των προηγούμενων γενεών ότι αν το άτομο ζητήσει βοήθεια είναι ή αδύναμο ή τρελο, είναι ένα πρώτο βήμα ωρίμανσης, κριτικής σκέψης και ξεριζώματος κάθε νοσηρού που περάστηκε από τις προηγούμενες γενεές. Επομένως, η αίσθηση ότι το άτομο είναι οκέι να χρειάζεται βοήθεια οδηγεί στην αναζήτηση της βοήθειας και αυτό καθιστά τον θεραπευόμενο πιο σταθερό στην θεραπεία.

Στα πρώτα ραντεβού ο θεραπευόμενος ίσως δεν ξέρει από που να αρχίσει ή μπορεί να ξέρει ποιά είναι η αρχή και απλά δεν μπορεί να τα τοποθετήσει σε λέξεις ή μπορεί να έρχεται στην θεραπεία με μία φουρτούνα συναισθημάτων και σκέψεων. Ο θεραπευτής βρίσκεται συνοδοιπόρος στην θεραπευτική πορεία και οργανώνει το κουβάρι όλων όσων δηλώνονται από τον θεραπευόμενο. Ακούει, χωρίς να κρίνει, εξετάζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του θεραπευόμενου χωρίς να πιέζει διαδικασίες και χωρίς να γίνεται αδιάκριτος. Αυτός ο σεβασμός μέσα στην θεραπευτική σχέση για πολλούς ανθρώπους μπορεί να είναι και η πρώτη γνωριμία σεβασμού μέσα σε οποιαδήποτε σχέση και μιας και στα περισσότερα πράγματα υπάρχει μάθηση, για πολλούς ανθρώπους αυτή η αλληλεπίδραση μπορεί να είναι διαδικασία μάθησης για το πως πρέπει να κινούμαστε στις κοινωνικές μας επαφές.

Η προσωπική εμπειρία με την ψυχοθεραπεία είναι ένα δώρο που κάνω στον εαυτό μου. Καταφέρνω η ίδια να καταλάβω τί πήγαινε τόσο λάθος στο παιδικό μου σπίτι και ποιές ήταν οι συμπεριφορές που έφτιαξαν αφετηρίες στην προσωπικότητα μου που δικτυώνονται με διάφορους τομείς σήμερα. Στην πραγματικότητα φαίνεται πως όλα συνδέονται μεταξύ τους και όλα βγάζουν λογική αν βγεις από την θέση που βρίσκεσαι σήμερα. Επομένως φαίνεται πως έχει νόημα κάθε επιλογή μας και κάθε επιλογή επηρεάζεται από εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα του παρελθόντος. Η θεραπεία ακριβώς αυτό προσφέρει. Μία σχεδόν χειρουργική προσέγγιση σε όσα έχουν συμβεί και μία θεραπεία στο τραύμα, ώστε να μπορείς να βελτιώσεις τα βήματα σου σήμερα για να σταθείς καλύτερα και να κάνεις καλύτερες επιλογές για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους αύριο.

Μέσα από την θεραπεία καταφέρνω να εξηγήσω συμπεριφορές και σκέψεις. Παρατηρώντας εμένα καταφέρνω να καταλάβω την συμπεριφορά των άλλων και πως οι δικές τους συμπεριφορές επηρεάστηκαν από το δικό τους παρελθόν. Τελικά μέσα από αυτήν την σύνδεση σκέψεων καταφέρνω να καταλάβω γιατί και πως οι άνθρωποι αντιδρούν όπως αντιδρούν, πως επηρεάζουν εμένα και πως αντιδρώ εγώ σε αυτό. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα ταξίδι συνειδητότητας, ενσυναίσθησης, ισορροπίας και επένδυσης σε κάτι που μόνο αν μπεις σε αυτό θα καταλάβεις ότι είναι αυτό που έψαχνες χρόνια πριν.

Όσα μας διδαχτήκαν ήταν αποτέλεσμα ακριβώς της νοοτροπίας ότι αν ζητήσεις βοήθεια δεν είσαι σωστός και αυτό το δυσλειτουργικό σκεπτικό έγινε βίωμα που έφερε σε δυσχερέστατη θέση ολόκληρες γενεές ανθρώπων. Αυτός ο κύκλος δυσλειτουργικότητας και βίας σπάει μόνο μέσα από την ψυχοθεραπεία και αν θέλουμε να είμαστε σωστοί με ό,τι στηρίζουμε και ό,τι θέλουμε να αφήσουμε, η ψυχοθεραπεία είναι το πλάνο που χρειάζεται να επενδύσουμε. Μόνο γνωρίζοντας τα δικά μας βήματα, τα δικά μας όρια, τις δικές μας πληγές και τον δικό μας εαυτό μπορούμε να στεκόμαστε και στους άλλους σαν θετικές επιρροές.