Κάθε παιδί όσο μεγαλώνει, αναπτύσσει συνεχώς νέα γνωρίσματα στο χαρακτήρα του και διαπλάθει καθημερινά την προσωπικότητά του. Εκτός από τα χαρακτηριστικά που θα “γεμίσουν” περηφάνια κάθε γονέα όταν δει το παιδί του να τα έχει κατακτήσει όπως για παράδειγμα η ευγένεια ή ο σεβασμός, υπάρχουν και άλλα που πιθανώς να τον προβληματίσουν. Και όχι τόσο για την ύπαρξή τους, όσο για το πως θα βοηθήσει το παιδί του να τα αντιμετωπίσει.

Για να γίνουν πιο κατανοητά αυτά που λέμε, ας δούμε το παράδειγμα μιας μητέρας η οποία θεωρεί ότι η εξάχρονη κόρη της είναι ιδιαίτερα ανυπόμονη και δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Περιγράφει το παιδί της σαν τελειομανή, ενώ επιρρίπτει ευθύνες και στην ίδια θεωρώντας πως παρέλειψε ορισμένα σημαντικά γονικά βήματα όσο το παιδί ήταν στη νηπιακή του ηλικία και τα οποία είναι πολύ δύσκολο να αναπληρωθούν. Ακολουθούν τα δικά της λόγια:

Ο θυμός είναι ένα από τα ευκολότερα αναγνωρίσιμα συναισθήματα και, παρόλο που όλοι έχουμε βρεθεί να θυμώνουμε σε στιγμές της ζωής μας, είναι φορτισμένος σαν ένα συναίσθημα παράλογο και κακό, μάλλον αδίκως. Αν και είναι αλήθεια ότι εξαιτίας του θυμού εύκολα μπορεί κάποιος να “ξεφύγει”, να πει η και να κάνει πράγματα που δεν εννοεί, ο θυμός δεν έγκειται απλά σε μια έκφραση επιθετικότητας. Είναι ένα συναίσθημα που είναι λογικό να νιώσει κανείς απέναντι στο αντικείμενο που τον πλήγωσε, είτε αυτό αποτελεί ένα άτομο, μια συνθήκη ή και τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι ένα καμπανάκι που σου λέει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει ή να διευθετηθεί. Σαν κάτι τέτοιο πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Οι ενήλικες με τον καιρό μαθαίνουν να διαχειρίζονται τον θυμό τους, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο αποτελεσματικά. Τα παιδιά όμως δεν έχουν περάσει ακόμη από τα απαραίτητα στάδια για να μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, όποτε κάτι τόσο έντονο μπορεί να τα “πνίγει” και να τα δυσκολεύει πολύ. Γι’ αυτό και χρειάζονται την βοήθειά μας προκειμένου να μάθουν τι μπορούν και τι πρέπει να κάνουν.