Ας μιλήσουμε για ένα θέμα δύσκολο, για μια κατάσταση που πονάει, αλλά η οποία καθορίζει τις ζωές πολλών οικογενειών και συνανθρώπων μας δυστυχώς. Πρόκειται για το πένθος, το πένθος που λόγω της τραγικής συγκυρίας της πανδημίας μπορεί να βιώνουν πολλοί από εμάς φέτος τις γιορτές.   Γράφει η Μαργαρίτα Ντούρου, τελειόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ Το να αντιμετωπίσεις τα πρώτα σου Χριστούγεννα χωρίς κάποιον που αγαπάς μπορεί να είναι μια πολύ μοναχική και τρομακτική περίοδος. Μπορεί να υπάρχουν προσδοκίες ότι θα στολίσετε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, θα στείλετε ευχετήριες κάρτες, θα βγείτε για

Γράφει η Ιφιγένεια Κολιού, πτυχιούχος Ψυχολογίας ΕΚΠΑ   Νάρκισσοι γονείς. Κλείνουν οι πληγές που σου άνοιξαν; Να ένα ερώτημα που βασανίζει πολλούς από εμας. Η αλήθεια είναι πως συχνά, σε ένα περιβάλλον όπου δεν υφίστανται όρια, το παιδί μεγαλώνει για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των γονιών του, με αποτέλεσμα εκείνοι να αδιαφορούν για τις προσωπικές ανάγκες του παιδιού. Το ότι ένας γονέας ταΐζει και ντύνει το παιδί του, δεν τον καθιστά αυτομάτως υποστηρικτικό και καλό γονέα. Οι νάρκισσοι γονείς υστερούν στον συναισθηματικό κομμάτι της γονικής θέσης. Το παιδί έχει ανάγκη να νιώθει επιθυμητό, να μην

Γράφει η Αντιγόνη Καμπέρη, τελειόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας ΕΚΠΑ “Μαμά, ο μπαμπάς δεν με αγαπάει”. Αυτή είναι μια φράση που πληγώνει πολλές μαμάδες, όταν την ακούνε από το παιδάκι τους. Αν την έχεις ακούσει κι εσύ, έστω και μια φορά, έρχεσαι σε δύσκολη θέση, δεν ξέρεις τι να απαντήσεις, πως να εξηγήσεις στο παιδί σου την κατάσταση. Γιατί στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό. Ένας πατέρας μπορεί να αγαπάει το παιδί του, αλλά να είναι “συναισθηματικά απών”. Αρχικά, ας εξηγήσουμε τι εννοούμε με τον όρο “συναισθηματικά απών”. Ένας γονιός που είναι “συναισθηματικά απών” δεν ικανοποιεί

Γράφει η Ελένη Φουντωτού, απόφοιτη ψυχολογίας του ΕΚΠΑ Ένας χωρισμός, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή των πρώην συντρόφων αλλά και να τους δημιουργήσει αρνητικά και επώδυνα συναισθήματα. Τα πράγματα μπορεί να περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν στη μέση υπάρχουν και παιδιά, τα οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τα ίδια. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως πεδίο μάχης, απειλών, ακόμα και εκβιασμών ανάμεσα στο πρώην ζευγάρι. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια αύξηση της ενασχόλησης του πατέρα με τα παιδιά, όμως καθώς τις περισσότερες φορές η

Γράφει η Ελένη Φουντωτού, απόφοιτη Ψυχολογίας ΕΚΠΑ Πόλεμος. Μια λέξη που είναι συνδεδεμένη με σκηνές φρίκης που μπορεί να βιώσει μια κοινωνία αλλά και όλη η ανθρωπότητα και πάντα είναι εκεί τα παιδιά για να παρακολουθούν. Όμως, παρά τα όσα μπορεί να αντικρίσουν, είτε ζωντανά είτε μέσω των διάφορων μέσων επικοινωνίας, μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον πόλεμο, με τρόπο τέτοιο που δεν θα αμαυρώσει την αθώα ψυχή τους. Τα μικρά παιδιά, παρακολουθώντας τις αποτρόπαιες εικόνες ενός πολέμου, είναι πολύ φυσικό να αναρωτιούνται γιατί συμβαίνει αυτό, χωρίς να μπορούν να συνειδητοποιήσουν

  Γράφει η Θάλεια Ταγάρα,  Εγκλήματα, ληστείες, βία. Τρία πράγματα που κυριαρχούν αυτές τις μέρες και που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα προβάλλουν συνεχώς. Τα παιδιά έρχονται πολλές φορές αντιμέτωπα με σκληρές εικόνες και λόγια τα οποία μπορεί να τα επηρεάσουν ή να τους δημιουργήσουν κάποιο τραύμα. Μπορεί να νιώσουν φόβο, θυμό, θλίψη ακόμα και αν δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί. Εδώ ακριβώς είναι απαραίτητη η δική σας συμβολή έτσι ώστε να τα βοηθήσετε να καταλάβουν ένα δυσάρεστο γεγονός χωρίς να επηρεαστούν πολύ ψυχολογικά. Πως λοιπόν μπορείτε να μιλήσετε στα

Γράφει η Γρίβα Ίρις, φοιτήτρια ψυχολογίας Όσο περνάει ο καιρός και οι εποχές αλλάζουν, τόσο περισσότερο έρχεται στο φως η επιτακτική ανάγκη να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το σεξ, το σώμα, τη συναίνεση. Καθώς το σεξ βγαίνει σιγά σιγά από τη σφαίρα του “ταμπού” και απενοχοποιείται, είναι πολύ σημαντικό να ευαισθητοποιούμε τα παιδιά και να τα φέρνουμε κοντά με την εμπειρία του σώματός τους και την κατανόηση της έννοιας της συγκατάθεσης. Όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε απενοχοποιήσει το σεξ και γνωρίζουμε τι αισθανόμαστε καλό και τι κακό πάνω μας, όταν έχουμε θέσει ως ενήλικες όρια, τα

Γράφει Αναστασία Καφανή, τελειόφητη ψυχολογίας του ΕΚΠΑ Πόσες φορές οι Έλληνες - και όχι μόνο - άντρες έχουν ακούσει αυτήν την έκφραση στη ζωή τους από πολύ μικροί; Αμέτρητες φορές. Είναι μια έκφραση τεσσάρων λέξεων, που αποτυπώνει με θαυμαστό τρόπο όλη τη νοοτροπία και τα κοινωνικά στερεότυπα γύρω από το ρόλο του άντρα εδώ και πολλές δεκαετίες. Φανερώνει, επίσης, αυτό που σήμερα ονομάζουμε "τοξική αρρενωπότητα". Οι άντρες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους γαλουχούνται με το ότι πρέπει να είναι σκληροί, δυνατοί, ΑΝΤΡΕΣ, χωρίς συναισθήματα, και αν τολμήσουν να έχουν, δεν πρέπει να τα δείξουν,

Γράφει η Δήμητρα Ασημάκη, φιλόλογος και τελειόφοιτη φοιτήτρια Ψυχολογίας ΕΚΠΑ. Η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι μία διαδικασία που ανταμείβει τους γονείς, αλλά έχει σίγουρα προκλήσεις ειδικά για τους νέους γονείς που έχουν επιπρόσθετο άγχος λόγω της έλλειψης προηγούμενης εμπειρίας. Οι περισσότεροι γονείς θέλουν να είναι ευτυχισμένο το παιδί τους και να του προσφέρουν όλα όσα μπορούν. Ωστόσο, μπορεί κάποιες φορές να έχουν μεγάλες απαιτήσεις από αυτό, μία κατάσταση που προκαλεί στο παιδί άγχος και πίεση. Κάθε παιδί χρειάζεται να χαρεί την παιδική του ηλικία και να νιώσει την ανεμελιά και ξεγνοιασιά που ταιριάζει σε αυτή την περίοδο

Γράφει η Τζένη Φλώρου Η γονεϊκότητα είναι μια ιδιότητα ιερή και συγχρόνως ευθύνης. Κανείς δεν γνωρίζει εκ πρώτης πως να μεγαλώνει σωστά ένα μωρό και τι ακριβώς ανάγκες έχει. Όσο συνειδητοποιημένος κι αν είναι κάποιος και επιθυμεί να αποκτήσει παιδί, θα υπάρξουν πολλές στιγμές που δεν θα αισθάνεται έτοιμος. Αν μάλιστα ένα μωρό έρθει απροσδόκητα και οι μέλλοντες γονείς δεν είχαν προγραμματίσει την έλευση του, τότε είναι που θα βιώσουν συναισθήματα ματαίωσης, αισθανόμενοι ανίκανοι και απρόθυμοι για τη συνέχεια. Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά και ο οποιοδήποτε ενδοιασμός