Διαζύγιο: ο ρόλος του πατέρα
Γράφει η Ελένη Φουντωτού, απόφοιτη ψυχολογίας του ΕΚΠΑ
Ένας χωρισμός, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή των πρώην συντρόφων αλλά και να τους δημιουργήσει αρνητικά και επώδυνα συναισθήματα.
Τα πράγματα μπορεί να περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν στη μέση υπάρχουν και παιδιά, τα οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τα ίδια.
Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως πεδίο μάχης, απειλών, ακόμα και εκβιασμών ανάμεσα στο πρώην ζευγάρι.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια αύξηση της ενασχόλησης του πατέρα με τα παιδιά, όμως καθώς τις περισσότερες φορές η επιμέλεια δίνεται στη μητέρα, ο ρόλος του πρώτου, αγνοείται επιδεικτικά.
Δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει, πως το διαζύγιο καταστρέφει τα όνειρα και τα πρότυπα των άλλοτε συζύγων. Μέσα από αυτά τα όνειρα, γεννήθηκαν και τα παιδιά τους. Όπως η μητέρα, έτσι και ο πατέρας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανατροφή του παιδιού αλλά και στην ψυχική του ανάπτυξη.
Στην περίπτωση λοιπόν του χωρισμού, δεν θα πρέπει το παιδί να υποβληθεί στη διαδικασία του να επιλέξει ποιον από τους δύο γονείς επιθυμεί.
Το παιδί δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο που θα μοιράσουν οι γονείς όπως όλα τα υπόλοιπα.
Παρά τα όσα προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζουν οι γονείς του, τα οποία τους οδήγησαν στο διαζύγιο, αυτά θα πρέπει να μείνουν μακριά από το ίδιο το παιδί και να μη χρησιμοποιείται ως τιμωρητικό μέσο από τον έναν προς τον άλλο ή και από τους δύο.
Μπορεί η σύνδεση μεταξύ μητέρας παιδιού να είναι ιδιαίτερα σημαντική, όμως αυτό δεν μπορεί να μειώσει την αξία της επικοινωνίας μεταξύ πατέρα και παιδιού, η οποία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και των δύο και θα πρέπει να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των γονέων ως προς τους ρόλους και τις αρμοδιότητες του καθενός. Στο επίκεντρο της ζωής τους θα πρέπει να είναι οι σωστή ανατροφή του παιδιού τους και όχι οι μεταξύ τους διαφορές που μπορεί να κλονίσουν την ψυχική του ανθεκτικότητα.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως τα παιδιά, βλέπουν τους γονείς τους ως πρότυπα για το μέλλον και θα πρέπει να διδαχθεί τον σεβασμό και την εκτίμηση προς τον διπλανό του. Ο πατέρας οφείλει να φροντίζει το παιδί και να βρίσκεται δίπλα του, όχι να αποποιείται τις ευθύνες, ρίχνοντάς τες στην μητέρα και το αντίστροφο.
Η μητέρα από την άλλη, οφείλει να εμπλέκει τον πατέρα και όχι να τον αντιμετωπίζει σαν “ένοχο” ή “εχθρό”, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το παιδί, καθώς η σχέση των πρώην συντρόφων είναι άλλο κομμάτι από τη σχέση του ίδιου του παιδιού με τους γονείς του.
Ο ρόλος του πατέρα προς το παιδί του δεν θα πρέπει να αλλάξει μετά από ένα διαζύγιο, αλλά θα πρέπει να μείνει ο ίδιος ή ακόμα και η μεταξύ τους εμπλοκή να αυξηθεί και να μην σταματήσει η επαφή και η επικοινωνία μεταξύ τους. Και οι δυο γονείς είναι σημαντικοί για ένα παιδί, αρκεί να ανταποκρίνονται επαρκώς στον ρόλο τους και να είναι παρόντες.
Το βάρος θα πρέπει να μοιράζεται μεταξύ και των δύο γονέων, όπως γινόταν και πριν. Μπορεί ο συζυγικός ρόλος να τελείωσε, όμως ο γονεικός δεν παύει να υφίσταται και να αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής του παιδιού.
