Γονέας γίνεσαι δεν γεννιέσαι

Γράφει η Τζένη Φλώρου

Η γονεϊκότητα είναι μια ιδιότητα ιερή και συγχρόνως ευθύνης. Κανείς δεν γνωρίζει εκ πρώτης πως να μεγαλώνει σωστά ένα μωρό και τι ακριβώς ανάγκες έχει. Όσο συνειδητοποιημένος κι αν είναι κάποιος και επιθυμεί να αποκτήσει παιδί, θα υπάρξουν πολλές στιγμές που δεν θα αισθάνεται έτοιμος. Αν μάλιστα ένα μωρό έρθει απροσδόκητα και οι μέλλοντες γονείς δεν είχαν προγραμματίσει την έλευση του, τότε είναι που θα βιώσουν συναισθήματα ματαίωσης, αισθανόμενοι ανίκανοι και απρόθυμοι για τη συνέχεια. Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά και ο οποιοδήποτε ενδοιασμός είναι θεμιτός. Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι η παραμέληση του παιδιού και η πλημμελής φροντίδα του. Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην επιλογή, αλλά μόλις έρθει ένα μωρό στον κόσμο, η επιλογή γίνεται αυτόματα. Ο γονέας πρέπει να είναι σε εγρήγορση για τις ανάγκες του παιδιού και να φροντίζει για την ορθή ανάπτυξή του. Ποιο είναι όμως το βασικό συστατικό που μπορεί να ωθήσει τους γονείς να ανταποκριθούν στην αν μη τι άλλο απαιτητική επιμέλεια του παιδιού; Η αγάπη καταρχήν είναι αυτή που μπορεί να πυροδοτήσει προσπάθεια των γονέων για τη φροντίδα του παιδιού. Πως όμως εκφράζεται η αγάπη και πως συναρτάται με την ορθή διαπαιδαγώγηση; Η αφετηρία είναι μια. Η πλειοψηφία των γονέων επιθυμούν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Έχουν όραμα για εκείνα και κάνουν όνειρα για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων τους και την εξασφάλιση του μέλλοντος τους. Η ένδειξη όμως της αγάπης από γονέα σε γονέα διαφέρει. Άλλοι μπορεί να αφήνουν ελευθερία στα παιδιά τους, άλλοι μπορεί να είναι πιο προστατευτικοί και ελεγκτικοί και άλλοι ασφυκτικά περιοριστικοί και κριτικοί. Οποιαδήποτε αντιμετώπιση κι αν έχουν είναι καλό να θυμούνται ότι η ψυχική υγεία του παιδιού τους είναι προέχουσα. Οι γονείς είναι καλό να αφουγκράζονται τις ανάγκες του και να του δημιουργούν τις ασφαλείς συνθήκες για εξωτερίκευση συναισθημάτων και συζήτηση. Αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη και τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Είναι καλό να συνειδητοποιήσουν ότι μαθαίνουν και μεγαλώνουν μαζί με το παιδί. Σημασία έχει να έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν και να μην επαναπαύονται. Η ενασχόληση με τα παιδιά τους είναι μια αέναη διαδικασία. Μπορεί, λοιπόν, να μην υπάρχει ειδική σχολή γονέων, αλλά υπάρχει ένας κοινός γνώμονας για όλους. Η επιμέλεια, η ένδειξη φροντίδας και η καθοδήγηση με στόχο την διαμόρφωση ενός αντικειμενικά αξιοπρεπούς πολίτη που να ανταποκρίνεται στις δυσκολίες που θα συναντήσει στη κοινωνία και θα μπορέσει να τις αντιμετωπίσει με ψυχική νηφαλιότητα, είναι καθολικές προτεραιότητες. Αν πάλι κάποιος γονέας συναντά δυσκολίες στο να καθοδηγήσει επαρκώς το παιδί του, δεν είναι κακό να συμβουλευτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας που θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει με επιστημονική επάρκεια και μεγαλύτερη ψυχραιμία την κατάσταση. Τα αναπτυξιακά στάδια από τα οποία περνά ένα παιδί είναι πολύπλοκα και απαιτούν ειδικό χειρισμό, με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τις αυξημένες υποχρεώσεις της καθημερινότητας όλων, η βοήθεια από κάποιον γνώστη να φαντάζει επιβεβλημένη.