7 Μυστικά που θα αλλάξουν τη ζωή κάθε παιδιού και γονέα
Επιμέλεια Αλέξανδρος Διαματαρούλας – Ιωαννίδης, φοιτητής Ψυχολογίας
Οι περισσότερες οικογένειες διακρίνονται για ένα βασικό γνώρισμα, μια βασική αξία που διέπει όλα τους τα μέλη: την αγάπη. Ωστόσο όσο ακέραια και να είναι η αγάπη μέσα σε μια οικογένεια, δεν είναι λίγες οι φορές που ένας γονέας νιώθει ότι η κατάσταση με το νεαρό παιδί ή τα παιδιά του βγαίνει εκτός ελέγχου. Όποιο τέχνασμα προσπαθεί να εφαρμόσει, όποια επιβράβευση ή τιμωρία δοκιμάζει, ακόμα και μια συμβουλή που διάβασε σε ένα άρθρο στο διαδίκτυο, μοιάζουν να είναι όλα ανώφελα.
Πολύ συχνά όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας τείνουμε να μη δίνουμε βαρύτητα σε κάτι πολύ σημαντικό: στην απλότητα των πραγμάτων. Έτσι λοιπόν και ο κάθε γονέας χρειάζεται να εφοδιαστεί με ορισμένα απλά αλλά συνάμα αποτελεσματικά εργαλεία, ώστε να επικοινωνεί επιτυχώς με το παιδί του αλλά και με σεβασμό. Παρακάτω, σας παραθέτουμε επτά συμβουλές που θα επαναπροσδιορίσουν την οικογενειακή και γονική σας ταυτότητα:
-
Επικοινωνήστε με το παιδί σας σε πρώτο πρόσωπο, με ειλικρίνεια και εκτίμηση για το άτομό του.
-
Αναγνωρίστε και αποδεχτείτε ότι και εκείνο έχει επιθυμίες και αισθήματα, ακριβώς όπως και εσείς.
-
Φροντίστε οι οδηγίες που δίνετε στο παιδί σας να είναι απλές αλλά και εύκολα κατανοήσιμες.
-
Διατηρήστε το ύφος σας σε έναν τόνο που να αποπνέει αυτοπεποίθηση, σταθερότητα και δε θα αφήνει στο παιδί ερωτηματικά.
-
Εφαρμόστε όποια υπόδειξη κάνετε με λόγια και σε πράξη αλλά πάντα ευγενικά. Αλλιώς, το παιδί δε θα το λάβει στα σοβαρά και θα υποπέσει στα ίδια σφάλματα.
-
Περιορίστε την αλληλεπίδραση του παιδιού με τις οθόνες και με παιχνίδια που του προκαλούν υπερδιέγερση.
-
Πιστέψτε στην ικανότητα του να συμμετέχει και εκείνο ενεργά στη διαδικασία εύρεσης λύσεων παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Τα λόγια που ακολουθούν είναι γραμμένα από την Caroline η οποία διατηρεί μια οικογένεια με τον σύζυγό της ενώ έχουν και ένα γιο, τον Nicky, ο οποίος είναι 2,75 ετών και εξηγεί τι αντίκτυπο είχαν οι παραπάνω συμβουλές που εφάρμοσε στην οικογενειακή της ζωή:
«Ο γιός μου σε όλη του ζωή ωρίμαζε και ωριμάζει λίγο πιο αργά από τα παιδιά της ηλικίας του. Δεν έχει κανένα θέμα λειτουργικότητας, απλώς ό,τι κάνουν οι συνομήλικοί του εκείνος τείνει να το εφαρμόζει 30% αργότερα χρονικά. Τον πήγαμε σε διάφορους γιατρούς και ειδικούς, οι οποίοι μας διαβεβαίωσαν ότι δεν έχει κάποιο διανοητικό πρόβλημα απλά κάνει τα πράγματα με τους δικούς του χρόνους».
«Σε θέμα χαρακτήρα είναι ιδιαίτερα σκληρός και εκρηκτικός, όπως ακριβώς και εγώ. Επειδή ο λόγος του δεν είναι αρκετά ανεπτυγμένος για την ηλικία του προσπαθούσε να γίνει κατανοητός σε εμένα και στον πατέρα του με άλλους τρόπους, καθώς συχνά πυκνά τον παρεξηγούσαμε ή ακόμα και τον αγνοούσαμε. Όλα αυτά πυροδοτούσαν έναν φαύλο κύκλο κατά τον οποίο ο γιος μου γινόταν πιο ανήσυχος και επιθετικός, ενώ εμείς γινόμασταν πιο επικριτικοί και επιβάλλαμε περισσότερες τιμωρίες. Πραγματικά δε θα ξεχάσω να κάθομαι με τον άντρα μου με δάκρυα στα μάτια και να αναρωτιόμαστε τι είδους άνθρωποι έχουμε γίνει. Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει».
«Ό,τι είχα ακολουθήσει μέχρι τότε δεν είχε αποτέλεσμα. Το να του αποσπώ την προσοχή και να τον ανακατευθύνω, ήταν μάταιο. Όπως μάταιες ήταν και οι επιβραβεύσεις που του έδινα, όπως ακριβώς και οι οδηγίες που διάβασα καθώς προϋπέθεταν το παιδί μου να είχε ένα υψηλότερο γλωσσικό επίπεδο από αυτό που κατείχε».
Το να εφαρμόσω αυτές τις επτά συμβουλές ήταν κάτι διαφορετικό και καινοτόμο για μένα. «Μπόρεσα πλέον να επικοινωνώ με το παιδί μου ουσιαστικά. Άρχισα να του απευθύνομαι πλέον σε πρώτο πρόσωπο αντί για τρίτο καθώς συνήθιζα σε κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα όταν του έλεγα: «Η μαμά είπε ότι δεν κάνει να χοροπηδάμε στον καναπέ». Πήγαινα πλέον και τον έπιανα από το χέρι προτού κάνει μια έκρηξη θυμού, διαβεβαιώνοντας τον πως δε θα τον αφήσω να ξεσπάσει. Φρόντιζα έστω να κάνω αισθητή την παρουσία μου όταν άρχιζε να γίνεται επιθετικός».
«Πλέον μετά από δέκα μέρες που τις ακολουθώ, είναι ορατή η βελτίωση στην οικογένειά μας. Ο γιος μας είναι πιο ανοιχτός σε εμάς και ο σύζυγός μου έχει αρχίσει και αυτός να κάνει τις συμβουλές κτήμα του. Δίχως να φοβάται τις αντιδράσεις του παιδιού μας, θέτει και αυτός τα όρια του».
«Θεωρώ ότι το σημείο κλειδί της διαδικασίας συνέβη ένα βράδυ που δούλευα στο laptop μου και ο γιος μου ήρθε να κάτσει στα πόδια μου. Συνηθίζει να το χτυπάει με το πόδι του, σαν παιχνίδι για αυτόν. Εκείνη τη μέρα όταν πήγε να επαναλάβει τη συνήθεια του, τον έπιασα από το πόδι και του είπα: «Ξέρω τι θέλεις να κάνεις αλλά δε θα σε αφήσω. Το ξέρω ότι μπορεί να σε ενοχλεί να σου λέω να μη κάνεις κάποια πράγματα αλλά δε θα στο επιτρέψω». Αφού προσπάθησε να επαναλάβει κάποιες φορές τη διαδικασία και τον απέτρεψα, τότε εκείνος έβαλε το πόδι του μπροστά από τον υπολογιστή αλλά αυτή τη φορά το έφερε πάνω από αυτόν πριν το επαναφέρει στην αρχική του θέση. Στο τέλος φώναζε με χαρά αφού ολοκλήρωσε την περιστροφή: Αεροπλανάκι! Ο Nicky έκανε τη διαδικασία λίγες φορές ακόμα, ενώ εγώ ενθουσιασμένη τον ενθάρρυνα να το επιχειρήσει εκ νέου. Αυτή τη φορά η λύση είχε βρεθεί και όχι από μένα, αλλά από το γιο μου. Χωρίς φωνές και τιμωρίες».
Εν τέλει συνειδητοποιώ ότι όλη αυτή η διαδικασία μου έδωσε τη χαμένη μου οικογένεια πίσω. «Και κυρίως την ευχαρίστηση να έχω ένα μικρό πλάσμα να παίζει ανάμεσα σε μένα και στο σύζυγο μου. Υπάρχει σίγουρα ακόμα μεγάλος χώρος για βελτίωση αλλά το προσπαθούμε όλοι μαζί πλέον καθημερινά. Και πλέον όχι μόνο οι τρεις μας αλλά και με τον 9 μηνών αδερφό του Nicky, το νέο μας μέλος».
Πηγή:
