Οικειότητα και Παραγνώριση

Γράφει η Τζένη Φλώρου

Η οικειότητα είναι μια κατάσταση, ένα συναίσθημα που όλοι μας επιθυμούμε να βιώσουμε, όταν με έναν άνθρωπο διαπιστώνουμε ότι ταιριάζουμε, τον επιζητούμε στην καθημερινότητά μας και τον αγαπάμε. Η οικειότητα είναι βασικό επιθυμητό συστατικό σε κάθε σχέση και αποκτάται μόλις αισθανθούμε ότι μας κατανοεί και μας αποδέχεται το άτομο που είναι κοντά μας. Η λέξη “οικείος”, μάλιστα από την οποία παράγεται το ουσιαστικό “οικειότητα” περιγράφει ένα άτομο που ανήκει στο κοντινό οικογενειακό, φιλικό περιβάλλον μας και με το οποίο υπάρχει μια συναισθηματική σύνδεση. Μπορεί, όμως η οικειότητα να καταλήξει στο να παραγνωριστούμε με κάποιον; Η παραγνώριση ή το παραγνώρισμα, όπως μπορεί να συναντηθούν οι λέξεις, όσον αφορά την αλληλεπίδραση οικείων ατόμων, έγκειται στην μεγάλη οικειότητα που αποκτάται μεταξύ τους. Ο λόγος που χρησιμοποιείται κατά κόρον με αρνητική χροιά είναι γιατί στη σχέση των ατόμων που έχουν παραγνωριστεί εμπεριέχονται στοιχεία εκμετάλλευσης, απρεπούς συμπεριφοράς και λανθασμένης αντιμετώπισης της διαπροσωπικής τους σχέσης με την ασφάλεια ότι ακριβώς λόγω της φιλικής και οικείας σχέσης τους θα συγχωρέσουν ο ένας τον άλλον. Σε μια σχέση κατά την οποία άτομα έχουν παραγνωριστεί μεταξύ τους, μια παρεξήγηση πιθανόν να μην αντιμετωπιστεί με υπομονή και κατανόηση, αλλά με νεύρα και ισχυρογνωμοσύνη. Η εκ του ασφαλούς διαχείριση της σχέσης, αφού κυριαρχεί το συναίσθημα της σιγουριάς ότι στο τέλος θα επέλθει συμφιλίωση παρόλης της εκτροπής της κατάστασης, μπορεί να δημιουργήσει έναν πλασματικό καθησυχασμό και να εντείνει τη τριβή. Το σίγουρο είναι ότι σε ορισμένες σχέσεις θέλουμε να ξεδιπλώσουμε τον εαυτό μας, χωρίς περιορισμούς και διπλές σκέψεις. Είναι φυσιολογικό, μερικές φορές, να θέλουμε να εκτονώσουμε τα καταπιεσμένα συναισθήματα που μας προκαλεί η με ραγδαίους ρυθμούς καθημερινότητα και να εκφράσουμε τους προβληματισμούς μας χωρίς ενδοιασμούς σε άτομα που υπολογίζουμε. Είναι ευπρόσδεκτη η χωρίς όρια έκφραση των ενδόμυχων σκέψεων μας. Είναι, επίσης, θεμιτό το να εξωτερικεύουμε το άγχος μας, ακόμα και να ξεσπάμε κάποιες φορές. Αυτή η ελευθεριότητα, όμως, πρέπει πάντοτε να συνοδεύεται από τον σεβασμό και την κατανόηση των ορίων του άλλου. Κανένας άνθρωπος, όσο κι αν μας αγαπά δεν θα ανεχθεί όλες τις αφιλτράριστες πράξεις μας. Σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να σκεφτούμε ότι όσο θυμό κι αν έχουμε μέσα μας και όσο δεδομένη κι αν θεωρούμε μια σχέση, ποτέ δεν πρέπει να διαπερνούμε τα όρια της οικειότητας. Η οικειότητα είναι επιδιωκόμενη και αναγκαία για την συναισθηματική μας υγεία, αλλά το παραγνώρισμα “παραμονεύει” για να κατακυριεύσει τις σχέσεις με μια λάθος κίνηση.