Μπορώ να σε λέω μπαμπά;
Γράφει η Πηνελόπη Παπανδρέου, απόφοιτη Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ
Στις μέρες μας, ο αριθμός των διαζυγίων και το πλήθος των μονογονεϊκών οικογενειών αυξάνονται και η παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια χάνει την πρωταρχική θέση της στην κοινωνία μας.
Ένα ζήτημα– μεταξύ πολλών άλλων – που έρχεται στην επιφάνεια είναι και αυτό των θετών γονέων. Άραγε, είναι δύσκολο να βάλουμε κάποιον νέο άνθρωπο στην ζωή μας και να περιμένουμε όλα να πάνε καλά;
Ως παιδί, το να δεχτείς κάποιον άλλον στην ζωή σου που θα παίζει τον ρόλο του «πατέρα», είναι πολλές φορές δύσκολο και απαιτεί πάνω από όλα χρόνο.
Ως ενήλικας, το να μπεις σε μία οικογένεια και να λειτουργήσεις ως γονέας στο παιδί της συντρόφου σου, χρειάζεται αντοχή, υπομονή και σκληρή δουλειά.
Πολλές φορές τα παιδιά αρνούνται να δεχτούν τη νέα τάξη των πραγμάτων και δυσκολεύονται να συνδεθούν συναισθηματικά με τον νέο σύντροφο της μητέρας τους. Κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό γιατί ας μην ξεχνάμε πως ένα διαζύγιο διαταράσσει το γνωστό (και άρα ασφαλές) περιβάλλον του παιδιού καθώς και τις σχέσεις εμπιστοσύνης.
Χρειάζεται λοιπόν, να δώσουμε τον χρόνο στα παιδιά να διαχειριστούν το πένθος για την οικογένεια που «χάθηκε» και να εμπιστευτούν ξανά με τους δικούς τους ρυθμούς.
Κανένας δεν μπορεί να κάνει ένα παιδί να σκεφτεί τον θετό πατέρα ως «μπαμπά». Αυτό εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη νοοτροπία του ίδιου του παιδιού και τις σχέσεις που χτίζονται στην πορεία.
Όμως, σε ένα παιδί που έχει περάσει από διαζύγιο, οι ταμπέλες γίνονται λίγο ρευστές.
Πιο συχνά οι έφηβοι επιλέγουν να αποκαλούν τον θετό πατέρα με το μικρό τους όνομα, μια συμπεριφορά πολύ συχνά αποδεκτή. Τι γίνεται βέβαια όταν το μικρό παιδί επιλέγει να αποκαλεί τον θετό του πατέρα, «μπαμπά»;
Πέρα από το γεγονός ότι μια τέτοια πράξη δηλώνει και την αποδοχή της νέας οικογένειας, παράλληλα το παιδί απονέμει έναν τιμητικό τίτλο σε αυτόν τον ενήλικα που πια τον εμπιστεύεται και έχει αποδείξει τον εαυτό του σε αυτό. Εξωτερικά λέει αυτό που εσωτερικά σκέφτεται εδώ και λίγο καιρό. Δεν σημαίνει (απαραίτητα) ότι αγαπάει περισσότερο τον θετό πατέρα από τον βιολογικό ή ότι τον προτιμά και τον αντικαθιστά. Σημαίνει απλώς ότι τους δίνει αυτό το προνόμιο.
Εάν το σκεφτούμε αλλιώς, δεν είναι ωραίο που το παιδί μας μπορεί εν τέλει να έχει ένα ακόμη άτομο στη ζωή του που θα βρίσκεται δίπλα του, που θα το στηρίζει και θα το προσέχει;