Μοναξιά
Γράφει η Αθανασία Καπνουλλά
Στις μέρες μας όλο και περισσότερο βλέπουμε ανθρώπους απομονωμένους και αποξενωμένους από την κοινωνία και το ευρύτερο περιβάλλον τους. Ανθρώπους νέους, ανθρώπους όλων των ηλικιών, να κλείνονται στους εαυτούς τους, στη μοναξιά τους. Αρκετοί από αυτούς θέλουν και επιδιώκουν την απομόνωση, τη μοναξιά. Άλλοι πάλι οδηγούνται σε αυτή την κατάσταση καθώς δεν έχουν επιλογή. Είναι ο μόνος τρόπος και η μόνη διέξοδος σε προβλήματα (οικογενειακής, ψυχικής και συναισθηματικής φύσεως) που αντιμετωπίζουν και χρειάζονται χρόνο και χώρο με τον εαυτό τους για την επίλυση τους. Μερικοί νιώθουν φόβο, απόγνωση και αβεβαιότητα με αυτό το συναίσθημα. Ποιος από αυτούς άραγε θα ήθελε να ζει στη μοναξιά; Να είναι μόνος ; Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να καταβάλλει και να καταστρέψει ψυχικά το άτομο που είναι εκ φύσεως κοινωνικό και εξωστρεφές. Στην αντίθετη περίπτωση τα πιο εσωστρεφή άτομα επωφελούνται με το συναίσθημα αυτό, όμως σε ένα συγκεκριμένο βαθμό. Όλοι θέλουμε και αναζητούμε την ψυχική μας ηρεμία και γαλήνη (περνώντας χρόνο με τον εαυτό μας και αναλογιζόμενοι τις συμπεριφορές), αλλά ποτέ δεν παύει να μας αφήνει αδιάφορους και να αναζητούμε (σε διάφορες φάσεις της ζωής μας) τη συντροφικότητα, τη στοργή, την κατανόηση, την αγάπη. Ο καθένας αντιμετωπίζει τη μοναξιά διαφορετικά αναλόγως τις συνθήκες, τη φάση της ζωής του και τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται. Τα πάντα στη ζωή θέλουν χρόνο, υπομονή και μέτρο.