Με τα χρόνια σκληραίνεις…
Γράφει η Μαρία Αντωνάτου
Δεν το καταλαβαίνεις, μέχρι που απαντάς στον εργοδότη σου με κοφτές απαντήσεις, αλλά πάντα με την ευγένεια που διαθέτεις, χωρίς καν να σκεφτείς τι θα σκεφτεί. Εκεί νομίζω καταλαβαίνεις ότι πλέον έχεις κουραστεί. Έχεις περάσει τα πρώτα στάδια αμφιβολίας, ξέρεις με τι να αγχωθείς, με τι πρέπει να ασχοληθείς, ακόμα και τι θα σου κάνει καλό έστω να σχολιάσεις. Περίεργα πράγματα σκέφτεσαι από μέσα σου… Μα δεν είναι έτσι. Υπήρξες νεότερος και πρωτάρης, όπως λέμε, έκανες τις πρώτες σου επιτυχίες, πήρες τα πάνω σου. Πλέον έχεις έναν σταθερό κύκλο φίλων, αλλά πολλών γνωστών που ακόμα και σε αυτούς προσέχεις τι λες. Η ευγένεια και ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά δεν έχουν αλλάξει, απλά έχουν λάβει άλλη μορφή ανάλογα την συνθήκη. Έχεις μάθει να προσαρμόζεσαι αρκετά ώστε να καταφέρεις να είσαι αυτό που είσαι. Και σίγουρα έχεις καταλάβει ότι έχεις αλλάξει. Ως προς τί, ξέρεις; Δεν πειράζει και αν δεν ξέρεις, το θέμα είναι η εξέλιξη. Άλλοι την αποδίδουν στην ενηλικίωση και ωριμότητα, που είναι αποτέλεσμα διαχείρισης καταστάσεων και άλλοι δεν καταλαβαίνουν καν από που. Και τα δυο λογικά. Μην αισθάνεσαι άβολα με τους γύρω ή με τον εαυτό σου. Μην νομίζεις ότι είναι κακό, γιατί δεν είναι. Είναι ίσως ένα ακόμα μεταβατικό στάδιο που περνάει ο άνθρωπος με σκοπό να αγγίξει τον εαυτό του, να τον βρει και να τον αγαπήσει. Και θα έρθει η ώρα που θα δεν θα σου κάνει πια εντύπωση αυτό καθαυτό, αλλά κάτι νέο. Έτσι τρέχουν τα πράγματα στην ζωή και αυτό μας το αποδεικνύει καθημερινά ο εαυτός μας . Μην ξεχνάς κάτι σκληρό πολλές φορές είναι κάτι που προστατεύει. Μήπως προστατεύεις τον εαυτό σου;