Μαθαίνοντας να θέτεις στόχους
Γράφει η Αναστασία Καφανή
Οι προσδοκίες, που έχουμε για τον εαυτό μας, για τη ζωή μας, το μέλλον μας, αλλά και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας και την επηρεάζουν με ποικίλους τρόπους. Τι συμβαίνει, όμως, όταν οι προσδοκίες, που θέτουμε, είναι υπερβολικές ή μη ρεαλιστικές;
Το να θέτουμε υψηλούς στόχους δεν είναι πάντοτε κακό, αντιθέτως μας δίνει ενέργεια και κίνητρα, για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο και όταν ειδικά φτάνουμε στο σημείο να ικανοποιήσουμε αυτούς τους υψηλούς στόχους βιώνουμε μια έντονη αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης, καθώς και ενισχύει ακόμη περισσότερο τα κίνητρά μας να συνεχίσουμε την προσπάθεια.
Ο χρυσός κανόνας, όμως, είναι να θέτουμε ρεαλιστικούς στόχους, που να συνάδουν με τις ικανότητές μας, την προσπάθεια μας, καθώς και με τις ισχύουσες εξωτερικές συνθήκες. Μπορεί, για παράδειγμα, εσύ να θέλεις και να μπορείς να κατακτήσεις τον στόχο σου, αλλά οι συνθήκες γύρω σου να μην στο επιτρέπουν. Έτσι, καταλήγεις σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης και ματαίωσης και με όλα τα παρελκόμενα αρνητικά συναισθήματα, που είναι σίγουρο ότι θα βιώσεις. Τι συμβαίνει, επίσης, όταν οι άλλοι έχουν τις δικές τους προσδοκίες για εσένα;
Καθημερινά όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις προσδοκίες, που έχουν θέσει άλλοι για εμάς, όπως οι γονείς μας, οι φίλοι μας, ο εργοδότης μας, η κοινωνία εν γένει και προσπαθούμε αδιάκοπα να ανταποκριθούμε σε αυτές, με αποτέλεσμα να κουβαλάμε άλλο ένα φορτίο άγχους στη ζωή μας. Βέβαια, από τη στιγμή της γέννησης μας και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας όλοι έχουμε έναν κοινωνικό ρόλο και έναν σκοπό, τον οποίο εξυπηρετούμε μέσα στην κοινωνία, την οποία ζούμε και αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργούν οι κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια: όλοι έχουν ένα κοινωνικό ρόλο. Ωστόσο, χρειάζεται να σκεφτούμε καλά και να αποφασίσουμε ποιοι είναι πράγματι οι κοινωνικοί μας ρόλοι, ποιες είναι οι δικές μας ρεαλιστικές προσδοκίες για τον εαυτό μας και το τί θέλουμε εμείς για τον εαυτό μας. Το να σε θεωρούν οι γονείς σου το καλό και έξυπνο παιδί της οικογένειας δεν είναι στην πραγματικότητα ένας κοινωνικός ρόλος, ούτε μια ρεαλιστική προσδοκία για εσένα, όπως επίσης δεν σε βοηθάει προσωπικά στη ζωή σου ένας τέτοιος στόχος, παρά μόνο μπορεί να σου δημιουργήσει στρες και ενοχές. Κανείς δεν είναι τέλειος, κανείς δεν μπορεί να γίνει και κυρίως κανείς ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να γίνει τέλειος. Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας και δεν πρέπει να αισθανόμαστε τύψεις γι’ αυτό. Επομένως, πρέπει να θυμάσαι ότι το να θέτεις στόχους και προσδοκίες στη ζωή σου είναι κάτι το αναζωογονητικό και σε ανακατευθύνει από την αδράνεια στη δράση, που μπορεί να σε οδηγήσει στην ενεργητικότητα, την επιτυχία και την ευτυχία. Πρέπει, όμως, παράλληλα να θέτεις ρεαλιστικά τους στόχους σου και με κύριο γνώμονα την δική σου ατομική ευτυχία και ζωή, γιατί η ζωή είναι δική σου και στο τέλος κάθε ημέρας εσύ είσαι ο κύριος υπεύθυνος των δικών σου επιλογών, αποφάσεων και επιθυμιών.