Είναι η μητρική αγάπη αυτονόητη;

Γράφει η Αναστασία Καφανή

Πολύ συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια είδηση είτε στον ελλαδικό είτε στον παγκόσμιο ιστό, όπου μια μητέρα έχει προξενήσει κακό στο παιδί της, κακοποιώντας ή παραμελώντας το ακραία.
Έτσι, η πρώτη αντίδραση των περισσότερων από εμάς είναι να εκπλησσόμαστε, να ανατριχιάζουμε και να μας πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Η πρώτη σκέψη, επίσης, που κατακλύζει το μυαλό μας και βγαίνει αβίαστα από το στόμα μας ως ερώτηση είναι «Μα, γιατί;» , «Πώς;» «Πώς μπόρεσε μια μάνα να κάνει κάτι  κακό στο παιδί της;»
Μπορεί σχεδόν όλοι να έχουμε γαλουχηθεί με την πεποίθηση ότι η μητρική αγάπη είναι κάτι το ανώτερο, μια παντοδύναμη ιδιότητα, που σαφώς και είναι, αλλά – καλώς η κακώς – δεν ισχύει αυτό σε όλες τις περιπτώσεις.
Παρόλο, λοιπόν, που ίσως να μας είναι αρκετά δύσκολο να το κατανοήσουμε ή / και να το αποδεχτούμε και παρά τις πεποιθήσεις μας ότι μια μάνα αγαπάει πάντα τα παιδιά της και ότι πρόκειται πάντα για μια ανιδιοτελή αγάπη και ακόμη περισσότερο παρά τις διάφορες ψυχολογικές θεωρίες, όπως οι ψυχαναλυτικές, που υποστηρίζουν και τεκμηριώνουν τον ρόλο και τη σημαντικότητα του μητρικού προτύπου, υπάρχουν μητέρες που προκαλούν κακό στα παιδιά τους – ψυχικά ή σωματικά-, τα παραμελούν, εναποθέτουν σε άλλους την ανατροφή τους, σε συγγενείς ή ιδρύματα, κ.α.
Γι’ αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, η απάντηση κάθε φορά στο ερώτημα «γιατί;» ή «πώς» είναι ότι όχι, η μητρική αγάπη δεν είναι δεδομένη ή αυτονόητη, ότι δεν αγαπάνε όλες οι μανάδες τα παιδιά τους είτε αυτό οφείλεται σε κάποια ψυχική διαταραχή της μάνας είτε λόγω συγκεκριμένων συγκυριών ή για λόγους, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ή να φανταστούμε.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, λοιπόν, το επίκεντρο της προσοχής μας δεν θα πρέπει να είναι η μάνα και οι λόγοι που την οδήγησαν σε μια τέτοια συμπεριφορά ή πράξη, αλλά το παιδί και το πώς αυτό μπορεί να ανακύψει από μια τέτοια κατάσταση ή εμπειρία, παρέχοντάς του την υποστήριξη, που χρειάζεται, προκειμένου να ζήσει μια καλύτερη ζωή από εκεί και πέρα.