Διπλή ζωή

Γράφει η Μαρία Αντωνάτου

Τί εννοώ με την φράση αυτή; Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις, φάσεις της ζωής μας που αισθανόμαστε ότι πνιγόμαστε.. αυτό μπορεί να συμβαίνει για διάφορους λόγους… Ο καθένας έχει τα θέματα του…για σκέψου όμως να είσαι από εκείνα τα παιδιά που παίρνεις στους ώμους σου το βάρος δικών σου ανθρώπων;; Τότε μιλάμε για διπλή ζωή…Από την μία είναι θετικό αυτό γιατί λίγοι άνθρωποι φέρονται έτσι… πρόσεχε όμως που το κάνεις γιατί δεν σου το αναγνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι. Δεν είναι χρέος τους να σου το αναγνωρίσουν αλλά ούτε δικό σου να το κάνεις αβέρτα αυτό.. Σκέψου μία σχέση σου, τον πρώην ή την πρώην σου, είτε σε ερωτικό επίπεδο ή σε φιλικό επίπεδο.. εκεί που έδωσες ότι είχες, που έκανες ότι ένιωσες για να μην το μετανιώσεις και αισθανθείς λίγος μετά…και το έκανες γιατί σαφώς και ήθελες  να νιώσεις καλά με την συνείδηση σου, λέξη με μεγάλο φορτίο που θα συζητηθεί κάποια στιγμή, αλλά και για τον απέναντι σου. Αναρωτήσου τώρα γιατί το έκανες αυτό; Η απάντηση που δίνω αν με ρωτάς σε αυτό το ερώτημα είναι η εξής: ”επειδή κατάλαβα ότι με είχε ανάγκη ο άνθρωπος μου εκείνη την περίοδο”. Τι συμβαίνει όμως όταν ο άλλος δεν σου το έχει ζητήσει και εσύ παίρνεις τέτοια πρωτοβουλία μόνος σου; Ξέρεις οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές. Μιλάμε, συμβουλεύουμε εύκολα τους γύρω μας αλλά δύσκολα δεχόμαστε το ίδιο για δικά μας θέματα. Επομένως προτού αναλωθείς σε ξένα θέματα, ρώτα αν πρέπει να το κάνεις…ο καθένας έχει την υπερηφάνεια του. Μην ξεχνάς ο άνθρωπος που θα βοηθήσεις σίγουρα θα την έχει και μετά γιατί θα τα έχει καταφέρει…και αυτό είναι σίγουρο γιατί όλοι βρίσκουμε άκρη στα προβλήματα μας…Ο τοξικός άνθρωπος όμως δεν θα έβλεπε ποτέ τη βοήθεια που του πρόσφερες, γιατί την θεωρεί δεδομένη ότι πρέπει να του την προσφέρεις. Αν την έβλεπε θα σου είχε αναγνωρίσει και κάτι απλό.

Το κρατάς ή το αλλάζεις τελικά;