Δεν έχω σχέση με τη μητέρα μου και αυτό με κάνει να νιώθω ντροπή
Οι λέξεις κρέμονταν στον αέρα ανάμεσά μας, τρυπώντας την
καρδιά μου και γκρεμίζοντας ό,τι είχε απομείνει από τη
δύσκολη σχέση μας. Μετά από μια ιδιαίτερα επίμαχη
οικογενειακή συγκέντρωση, η βραδιά μετατράπηκε σε φωνές
και πληγωμένα συναισθήματα, και καθένας από εμάς
συντάχθηκε στη γωνία του σαν δύο μπόξερ σε ένα ρινγκ.
«Ο πατέρας σου ποτέ δεν σε συμπάθησε πολύ και, ειλικρινά,
ούτε κι εγώ».
Η μητέρα μου ετοιμαζόταν για σφαγή και έδωσε ένα
συντριπτικό χτύπημα. Λόγια που δεν μπορούσε ποτέ να πει,
λόγια που σιγοβράζονταν μεταξύ μας για δεκαετίες.
Και τα λόγια της με συνέθλιψαν για τελειωτική φορά.
Καθώς στεκόμουν στην κουζίνα μου, σαστισμένη στη σιωπή
μετά από ένα ακόμη καβγά με κραυγές, έριξα μια σκληρή
ματιά στα καστανά μάτια που έμοιαζαν με τα δικά μου. Έψαξα
να βρω τον λόγο που ποτέ δεν είχαμε συνδεθεί ή
επικοινωνήσει με τον ίδιο τρόπο που οι φίλοι μου κάνουν με
τις μητέρες τους και κατέληξα αδειανή. Την κοίταξα με τα μάτια
μου γεμάτα δάκρυα και είπα ήσυχα και σταθερά στη μαμά μου
να φύγει από το σπίτι μας.
Η επιλογή να φύγω από την τοξικότητα που φέρνει η μητέρα μου
στη ζωή μου δεν ήταν εύκολη.
Η σχέση μου με τη μητέρα μου διακόπηκε απότομα και
παρόλο που ήταν το σωστό για την ψυχική μου υγεία και της
οικογένειάς μου, ο τερματισμός της σχέσης μου μαζί της δεν
ήταν εύκολος.
Στην πραγματικότητα, έχω πει σε πολύ λίγους ανθρώπους ότι
έπρεπε να κάνω την επιλογή να μην έχω τη μητέρα μου στη
ζωή μου.
Χαμογελάω όταν με καλούν σε πάρτι όπου η μητέρα της
οικοδέσποινας βοήθησε την κόρη της να μαγειρέψει για τρεις
μέρες, χωρίς ποτέ να αφήσω αυτό το κοριτσάκι μέσα μου να
αναρωτιέται τι έκανα εγώ για να κάνω τη μητέρα μου να με
κοιτάζει με θυμό, που δεν εκδηλωνόταν.
Χαιρετάω εγκάρδια τις μαμάδες, που συναντούν τις κόρες και
τα εγγόνια τους, όταν έρχονται μαζί μας στη στάση του
λεωφορείου. Ρωτώ για τα σχέδιά τους και εύχομαι κρυφά να
συμπεριλάβουν και εμένα.
Και, καθώς βλέπω μια φίλη να αγκαλιάζει τη μητέρα της για
να την αποχαιρετήσει, πρέπει να απομακρυνθώ όταν ακούω
τη μητέρα της να ψιθυρίζει «Κάλεσε με αύριο, εντάξει;» στο
αυτί της φίλης μου.
Ξέρω ότι δεν θα περιέλθω ποτέ σε αυτή την κατάσταση και
όταν συναντώ μια δεμένη σχέση μητέρας κόρης που είναι
ευγενική και στοργική, νιώθω ένα τράνταγμα λαχτάρας στην
καρδιά μου.
Ενώ είμαι συνήθως ήρεμη με την επιλογή μου να τερματίσω
τη σχέση μου με τη μητέρα μου, έχω ακούσει συχνά «Μα είναι
η μητέρα σου, πρέπει απλώς να αφήσεις τα περασμένα να
περάσουν!» από καλοπροαίρετους φίλους και συγγενείς που
δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να έχουμε ένα συμβατικό τέλος
σε μια πολύ δύσκολη 40ετία.
Ναι, είναι η μητέρα μου, αλλά δεν είναι αυτή που ανάθρεψε.
Υπάρχει μια διαφορά και, όταν μια φίλη σου λέει ότι
δυσκολεύεται στη σχέση της με τη μητέρα της, λέγοντας απλά
συγγνώμη και δίνοντας της μια τεράστια αγκαλιά, κατι που
βοηθάει περισσότερο απο τα να της θυμίζει τη ντροπή που
προκύπτει απο το να παραδεχτείς, οτι σε μια εξευγενισμένη
κοινωνία, δεν είσαι στενά συνδεδεμένη με τη μητέρα σου.
Γιατί ένα scroll στο Facebook ή στο Instagram λέει ότι οι
άνθρωποι που έχουν επιλέξει να αποκλείσουν τις μητέρες
τους από τη ζωή τους δεν είναι η πλειοψηφία. Βλέπω τις φίλες
μου να χαμογελούν δίπλα στις μαμάδες τους σε πεντικιούρ ή
σε ραντεβού για ψώνια και νιώθω πληγωμένη. Όχι επειδή
θέλω να νιώθουν όπως εγώ, αλλά επειδή θα έδινα τα πάντα
για να έχω μια γεμάτη, δεμένη σχέση με τη γυναίκα που μου
έδωσε ζωή.
Δεν πρόκειται να συμβεί και είναι μια ντροπή που κρατάω
κρυμμένη. Μόνο τα τέρατα δεν μπορούν να το βρούν μέσα
στις καρδίες τους για να συγχωρήσουν τις μητέρες τους,
σωστα ;
Μεγαλώνοντας, ήξερα ότι η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν
τεταμένη και συνειδητοποίησα από μικρή ηλικία ότι θα έπρεπε
να αναζητήσω άλλους τρόπους για να νιώσω τη μητρική
φιγούρα. Με τα χρόνια, οικογενειακοί φίλοι, συγγενείς ακόμα
και φίλοι υπηρέτησαν το ρόλο της παρένθετης μητέρας για
μένα. Οι μητέρες που διάλεξα, οι γυναίκες με τις οποίες
περιβάλλω τον εαυτό μου, έχουν συμπληρώσει το κενό όταν η
μητέρα μου δεν μπορούσε να προσφέρει την αγάπη και την
υποστήριξη που λαχταρούσα απεγνωσμένα.
Στα 20 και στα 30 μου, ήταν εύκολο να αγνοήσω το γεγονός
ότι δεν είχα μια ζεστή σχέση με τη μαμά μου. Μια νέα καριέρα
μετά το κολλέγιο και ένας ευτυχισμένος γάμος με κράτησαν
απασχολημένη, επικεντρωμένη στους ισχυρούς δεσμούς στη
ζωή μου.
Όμως, η γέννηση του γιου μου άλλαξε τους κανόνες του
παιχνιδιού για εμένα.
Την ημέρα που τον κράτησα για πρώτη φορά, κοίταξα το
αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό του και είπα: «Θα είμαι
διαφορετική, το υπόσχομαι».
Και, έχω κάνει καθημερινή δουλειά ,ώστε να φροντίζω τα
παιδιά μου να μην αισθάνονται ποτέ τη συναισθηματική
αναστάτωση που βίωσα στο σπίτι μου ως παιδί. Η θεραπεία
έχει κάνει θαύματα και έχω δουλέψει σκληρά για να μην
υπαναχωρήσω στις αυταρχικές συμπεριφορές που διδάχθηκα
από νεαρή ηλικία. Δεν επιτρέπεται σιωπηλή χειραγώγηση στο
σπίτι μας.
Αν και δεν ήταν εύκολο να ξεφύγω από τη ντροπή ,που
ένιωσα οταν έληξε η σχέση μου με τη μαμά μου, βλέπω τα
οφέλη του να αφήσω τον εαυτό μου να απαγκυστρωθεί, όταν
έρχεται η στιγμή να επιλέξω να πω όχι στην τοξικότητα που
φέρνει η μητέρα μου στη ζωή μου.
Το βλέπω όταν τα παιδία μου που είναι έφηβοι, μου μιλούν
ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους και τα συναισθήματα που
τρέφουν για τους έρωτες στη ζωή τους.
Το βλέπω όταν ο γιος μου μου στέλνει μηνύματα στη μέση της
ημέρας για να μου πει ότι με αγαπάει, ότι ανυπομονεί να
γυρίσει σπίτι και να δούμε πολλαπλά επεισόδια απο την
τελευταία μας ανακάλυψη στο Netflix.
Το βλέπω όταν η κόρη μου μου λέει ότι είμαι η καλύτερή της
φίλη, ότι δεν υπάρχει κανένας που νιώθει πιο άνετα να πει τα
μυστικά της.
Και, το βλέπω όταν και τα δύο παιδιά έρχονται σπίτι από το
σχολείο και χαλαρώνουν εμφανώς. Το σπίτι μας έχει γίνει το
ασφαλές μέρος για να προσγειωθούν και εγώ είμαι ο φύλακας
αυτής της ασφάλειας. Τους δείχνω με σωστό τρόπο το μητρικό
πρότυπο, σε αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο ανατράφηκα
εγώ επ΄ αυτού.
Μερικές μέρες, είναι δύσκολο να μην ζηλεύω τα παιδιά
μου. Ζουν στο οικιακό περιβάλλον που λαχταρούσα και εγώ
και είμαι περήφανη για τον σύζυγό μου και για εμένα που
δημιουργήσαμε ένα στοργικό σπίτι χωρίς προσβολές και
λόγια που πληγώνουν, η καρδιά μου βαραίνει όταν ο παιδικός
μου εαυτός κοιτάζει γύρω από το τραπέζι μας.
Αλλά, όταν ο έφηβος γιος μου με κλείνει σε μια τεράστια
αγκαλιά καθώς πλένουμε τα πιάτα και μιλάμε για τη μέρα του,
ξέρω μέσα μου ότι τον προστατεύω από το να αισθάνεται
απόρριψη με τον τρόπο που ένιωθα στην ηλικία του.
Έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να
συμβαδίσω με τη μητέρα μου στο συναισθηματικό κομμάτι και
έχω επιλέξει να σταματήσω να σκέφτομαι το τέλος της σχέσης
μου μαζί της, σαν να απομακρύνομαι εγώ από τη μητέρα
μου. Αντίθετα, υπενθυμίζω στον εαυτό μου καθημερινά, ότι
βαδίζω προς τη άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση που θέλω με τα
παιδιά μου.
Ανώνυμη
Μετάφραση Μαρικέλλυ Καλαμαρά, Πηνελόπη Παπανδρέου
