Δεν χρωστάς συγχώρεση στους κακοποιητικούς γονείς σου, το χρωστάς όμως σε εσένα

Γράφει η Έλενα Μπατζέρη

Κανένας δεν γεννιέται τέλειος γονιός και κανένας δεν γνωρίζει με ακρίβεια τι πρέπει να κάνει, ωστόσο, είναι αδιαπραγμάτευτο το ότι τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, κατανόηση και είναι φυσικό οι γονείς να κάνουν λάθη. Οι γονείς αποτελούν πρότυπα συμπεριφοράς και παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά και είναι οι πρώτοι που τους μαθαίνουν τι σημαίνει “αγάπη”. Σίγουρα, οι άνθρωποι που μας έφεραν στον κόσμο θέλουν μόνο το καλό μας αλλά πολλές φορές μπορεί κάποιος να υποστεί κακοποιητικές συμπεριφορές από τους γονείς του. Για παράδειγμα, οι γονείς μπορεί να πιέζουν ψυχολογικά και συναισθηματικά το παιδί ή και να μην ανταποκρίνονται στις ανάγκες του. Να το μειώνουν ή να το απομονώνουν από τα άλλα αδέρφια, διαλέγοντας το “αγαπημένο” παιδί και συγκρίνοντας τα. Να μην υπολογίζουν τα συναισθήματα του παιδιού ή να ρίχνουν την ευθύνη πάνω του για ότι κακό συμβαίνει. Αργότερα, στην εφηβεία, μπορεί οι γονείς να μην δίνουν σημασία ή να μειώνουν συνεχώς τις επιλογές του. Επίσης, οι γονείς μπορεί να είναι χειριστικοί, να μην αφήνουν το παιδί να ανεξαρτητοποιηθεί και εν γένει να το καθοδηγούν ή να κατακρίνουν κάθε του κίνηση. Τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές αναγκάζουν ένα παιδί να μεγαλώσει και να ωριμάσει πρόωρα. Το οδηγούν να εσωτερικεύσει όλη αυτήν την τοξική συμπεριφορά, την οποία μπορεί να εξωτερικεύσει σε άλλους ή στις σχέσεις που θα συνάψει αργότερα ως ενήλικας, διότι μεγάλωσε με ένα αρκετά λανθασμένο πρότυπο “αγάπης”. Κανένας και ειδικά ένα παιδί δεν είναι υπεύθυνο για ότι του συμβαίνει. Επομένως, αν έχεις μεγαλώσει σε ένα κακοποιητικό, οικογενειακό περιβάλλον το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αποδεχθείς την κατάσταση, να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, να βάλεις όρια ακόμη και να διακόψεις, αν χρειαστεί, κάθε επαφή με τους γονείς σου. Σου αξίζει να περιτριγυρίζεσαι με ανθρώπους που θέλουν μόνο το καλό σου και φροντίζουν για την ψυχική σου ηρεμία. Και να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι ενοχή, ούτε να ζητήσεις “συγγνώμη”. Σε ‘σένα αξίζει μια “συγγνώμη” και αν δεν το άκουσες ποτέ από τους γονείς σου, σου αξίζει ένα “μπράβο” για το ψυχικό σθένος και που δεν ακολουθείς την τοξική συμπεριφορά που είχες ως πρότυπο μεγαλώνοντας…