Αποξένωση στα αδέρφια

Γράφει η Αθανασία Καπνουλλά

Με την πάροδο των χρόνων θεωρούμε ότι η σχέση μεταξύ των αδερφών ολοένα και εμβαθύνεται. Συναισθηματικοί δεσμοί, δεσμοί αίματος και πολλοί ακόμα στενοί δεσμοί, είναι αυτοί που μας φέρνουν κοντά και μας ενώνουν. Μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή, έχοντας πάντα δίπλα μας έναν συνοδοιπόρο. Όμως, σε μερικές περιπτώσεις δεν συμβαίνει αυτό. Παρατηρούμε αδέρφια ήδη από την ενηλικίωση τους και έπειτα να απομακρύνονται, να αποξενώνονται. Χάνεται η εμπιστοσύνη, η ασφάλεια και διαλύεται αυτή η αδελφική- φιλική επαφή  που είχε δημιουργηθεί. Αδιαφορεί ο ένας για τον άλλο σαν να ξεχνάνε την ύπαρξη αδελφικού δεσμού που τους ενώνει, καθώς δεν τα διάλεξαν οι ίδιοι. Τέτοιες συμπεριφορές προκύπτουν από την αντιζηλία μεταξύ των αδελφών αλλά και την προβληματική προσωπικότητα του κάθε μέλους ξεχωριστά. Ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις  και έχουν άλλη οπτική γωνία και αντιμετώπιση των πραγμάτων (αρκετές φορές έχουν διαφορετική ηθική). Συνάμα, σημαντικό παράγοντα διαδραματίζουν  οι γονείς στην ανάπτυξη και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών για την μετέπειτα πορεία τους. Η αδελφική σχέση ήταν, είναι και θα είναι η πιο δυνατή σχέση, ο πιο δυνατός δεσμός μετά από αυτόν της μάνας και του παιδιού. Οφείλουν να είναι «συνταξιδιώτες» στη ζωή, παρέα «χέρι- χέρι» να αντιμετωπίζουν μαζί τις δυσκολίες και να μοιράζονται τις χαρές. Με μοναδικό κίνητρο την ανιδιοτελή αγάπη και όχι το μίσος, τη διχόνοια και τη μιζέρια.