Απώλεια…

Γράφει η Μαρία Αντωνάτου

Κι εδώ επιβάλλεται το μαύρο…. Έχοντας μεγαλώσει με ανθρώπους μαζί, είτε οικογένεια είτε φίλους  πολλές φορές έρχεται η στιγμή  νωρίτερα από όταν πρέπει, που μπαίνεις σε μία διαδικασία να φαντάζεσαι την ζωή σου χωρίς αυτούς τους ανθρώπους. Απώλεια είναι, για μένα, κάθε αποκοπή και κάθε είδους χωρισμός είτε παραμένουν ζωντανοί οι άνθρωποι που το προκάλεσαν είτε εν τέλη καταλήγουν. Ο θάνατος από την άλλη, λέξη με τεράστιο νόημα  που έχει απασχολήσει την ψυχολογία είναι ένα αποτέλεσμα μίας ύπαρξης και το τέλος μίας ζωής, να το πούμε ωμά. Ο πραγματικός θάνατος πονάει, αργεί να γίνει αντιληπτός από τους εν ζωή ανθρώπους και καθυστερεί να μπει στην ζωή μας, εκτός πολλών περιπτώσεων καθώς μαθαίνουμε πιο πολύ το πως να ευχαριστηθούμε  την ζωή, γεγονός απόλυτα υγιές και ορθό. Για αυτό όταν έρχεται πονάει και αργεί να γίνει συνειδητό στην ζωή των ανθρώπων. Το ίδιο ισχύει με έναν απλό χωρισμό καθώς απομακρύνεις ανθρώπους σημαντικούς μεν (για κάποιους), προκαλώντας παρόμοιο πόνο, που βέβαια διαρκεί λιγότερο και γίνεται εύκολα αντιληπτό και προσαρμόζει πιο γρήγορα την ψυχή του ανθρώπου στην νέα ζωή. Και το ένστικτο στο πραγματικό θάνατο παίζει ρόλο; Π.χ. ο Α. αισθάνεται ότι ο  Χ.  αν και βρίσκεται σε δύσκολη ιατρική κατάσταση αντιμετωπίζοντας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας χωρίς γυρισμό, θα καταφέρει να το ξεπεράσει και θα ζήσει για ακόμα περισσότερα χρόνια. Για την ίδια κατάσταση ο Μ. δεν αισθάνεται το ίδιο ότι θα συμβεί στον Χ. Πως εξηγείται αυτό; Είναι το ένα αισιόδοξο και το άλλο απαισιόδοξο; Είναι ζήτημα ανώτατου θεού ή ζήτημα ανεξήγητο; Πολλά ερωτήματα μπορούν να διατυπωθούν, το βέβαιο είναι ότι απαντήσεις για αυτά τα θέματα μεν μπορεί να υπάρχουν για κάποια αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα του θανάτου, ή αν καταφέρουν να το κάνουν πάνω σε πραγματικά γεγονότα τότε ίσως να μπορούν να είναι πιο ψύχραιμοι και θετικοί προς αυτόν τον κόσμο. Αυτό επέρχεται μέσα από την ενδοσκόπηση και την αναζήτηση, και ίσως και μέσα από αυτές να μην γίνει απόκτημα κανενός. Δυνατά όπλα ωστόσο είναι οι άνθρωποι σου στην κατάσταση αυτή και φυσικά ο εαυτός σου. Και όταν πλησιάζει μία κατάσταση τον θάνατο, εκτονώσου να σου φύγει, ζήσε το και πάρε τζούρες πόνου, και  ύστερα θα δεις ότι όλα σχεδόν είναι στην ψυχή μας, ότι οι άνθρωποι δεν χάνονται έτσι σαν αέρας, και δεν ξεχνιούνται ότι και αν κάνεις, τους έχεις μέσα σου σαν μία φωνή, σαν μία εικόνα σαν μία γεύση. Αυτό περιγράφει την απώλεια με άλλα λόγια, είτε με την έννοια του θανάτου, είτε με την έννοια ενός χωρισμού μίας  σχέσης, ερωτικής-φιλικής, όχι με την έννοια της εγκατάλειψης βέβαια αυτό είναι κάτι άλλο.  Έχεις νιώσει απώλεια υπαρκτή ή μη;