Απογοήτευση στον εργασιακό χώρο

Γράφει η Αθανασία Καπνουλλά

Μετά την ενηλικίωση και τις βασικές υποχρεώσεις μας, όλοι ανυπομονούμε να εργαστούμε. Να εργαστούμε είτε πάνω στον κλάδο μας , εκεί δηλαδή που έχουμε εκπαιδευτεί και ειδικευτεί, είτε πάνω σε κάποιο άλλο αντικείμενο. Να νιώσουμε ανεξάρτητοι και ικανοί να τα καταφέρουμε και να φέρουμε εις πέρας όλα τα καθημερινά εμπόδια που αντιμετωπίζουμε. Μπαίνουμε σε αυτό το χώρο με πάθος, τόλμη, αισιοδοξία, ζωντάνια, χαρά, υπομονή και θέληση. Πολλές φορές όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε ή όπως τα έχουμε σκεφτεί. Υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν περιμέναμε. Να γνωρίσουμε συναδέλφους και εργοδότες που δεν έχουν τις ίδιες αξίες και ηθική με εμάς. Συγκεκριμένα, ανάλογα το χαρακτήρα μας μπορούν να μας υποτιμήσουν και να θίξουν την
αξιοπρέπεια μας. Όλα αυτά με απώτερο σκοπό την ικανοποίηση τους εκείνη τη χρονική περίοδο, είτε επειδή δεν έχουν ένα «καλό ξύπνημα» , είτε επειδή μπορεί να υπάρχουν άλυτα οικογενειακά ζητήματα. Επίσης, εξαιτίας του φόρτου εργασίας, μπορεί κάποιος (εργοδότης κατά κύριο λόγο) άθελά του να φωνάξει και να ξεσπάσει πάνω μας, επειδή ο ίδιος δέχεται ψυχολογικές πιέσεις από τρίτους. Συνεπώς, ο αντίκτυπος πάνω μας είναι μεγάλος και οδυνηρός. Χαλάει πολύ ευκολότερα η ψυχολογία μας, νιώθουμε ανεπαρκείς από την υποβίβαση των άλλων πάνω μας και φυσικά είμαστε απογοητευμένοι από την δική μας προσπάθεια, αλλά και των άλλων. Έτσι, η εργασία σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με κλίμα αρκετά τοξικό, μόνο ευχάριστη δεν είναι .