Αναγκαιότητα…
Ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, όπως ο αποχωρισμός ή η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η εγκατάλειψη, η απόρριψη, η ψυχολογική ή σεξουαλική βία, ακόμη και η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε τραυματικά γεγονότα, για παράδειγμα μέσω των ΜΜΕ. Είναι απόλυτα θεμιτό να υπάρχουν αντιδράσεις απέναντι στο τραύμα και ενδεχομένως να είναι σωματικές, συναισθηματικές, ψυχικές ή να επηρεάζουν την συμπεριφορά. Μια από τις πιο διαδεδομένες αντιδράσεις απέναντι στο τραύμα είναι η άρνηση. Ένα τραυματικό γεγονός προκαλεί πολύ έντονα συναισθήματα και στην αρχή, τα άτομα απομακρύνονται συναισθηματικά από την κατάσταση, εξυπηρετώντας το αίσθημα της επιβίωσης. Αυτή η αντίδραση, ωστόσο, είναι προσωρινή και έπειτα, ακολουθεί η εξουθένωση και η αίσθηση της εγρήγορσης, ότι κάτι πρόκειται να συμβεί και τα άτομα χρειάζεται να βρίσκονται σε επιφυλακή. Έτσι, για να διαχειριστούν το τραύμα και τα έντονα συναισθήματα, συνήθως υιοθετούν στρατηγικές, οι οποίες παρέχουν μια βραχύχρονη ικανοποίηση αλλά δεν θεραπεύουν το τραύμα. Τα άτομα που έχουν εκτεθεί σε ένα τραυματικό γεγονός, μπορεί να συμπεριφέρονται βιαστικά, παρορμητικά ή ριψοκίνδυνα, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτές οι παρορμητικές συμπεριφορές μπορούν να βοηθήσουν τα άτομα να αγνοήσουν το τραύμα αλλά όχι να το ξεπεράσουν, διατηρώντας ή επιδεινώνοντας τα μετά-τραυματικά συμπτώματα. Η παρορμητική συμπεριφορά, για παράδειγμα, μπορεί να είναι η χρήση ουσιών ή η κατανάλωση αλκοόλ, αυτοτραυματισμοί και γενικά συναισθηματικές αντιδράσεις και συμπεριφορές που υπό άλλες συνθήκες, το άτομο δεν θα ακολουθούσε. Η παρορμητική συμπεριφορά συμβάλει στην αντιμετώπιση συναισθημάτων, όπως ο φόβος, ο θυμός, η ντροπή και η ενοχή. Όμως, η αντιμετώπισή τους δεν είναι καθοριστική και έτσι το άτομο είναι πολύ πιθανό να βιώνει δραματικές συναισθηματικές αλλαγές: από τη μια, αισθάνεται πως έχει υπό έλεγχο το τραύμα και από την άλλη αισθάνεται άγχος, πανικό και ανησυχία. Η αίσθηση ότι τα άτομα βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη, έκτακτη ανάγκη σε συνδυασμό με τα έντονα, αρνητικά συναισθήματα, μπορεί να οδηγήσει σε επιβλαβείς συμπεριφορές. Με την υιοθέτηση τακτικών για να αποφευχθεί το τραύμα, στην πραγματικότητα, απλώς προσφέρεται μια βραχύχρονη ικανοποίηση ότι όλα βρίσκονται υπό έλεγχο και το άτομο έχει το σθένος να το ξεπεράσει. Όμως, σε ανυποψίαστο χρόνο, μπορεί να επανέλθει το συναισθηματικό φορτίο -ίσως και περισσότερο- και να ανατρέψει την υποτιθέμενη πρόοδο. Η αντιμετώπιση ενός τραύματος είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία. Ως πρώτη αντίδραση είναι η άρνηση και έπειτα ακολουθεί ένας κυκεώνας συναισθημάτων. Όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, προκαλούν την εντύπωση στα άτομα να προσέχουν για τυχόν ενδείξεις του τραύματος ή μήπως συμβεί ξανά. Οι συναισθηματικές αλλαγές που μπορεί να βιώσει κάποιος, ωθούν σε παρορμητικές συμπεριφορές χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι συνέπειες ή το πόσο επιβλαβείς είναι για το άτομο. Ωστόσο, η αποφυγή του τραύματος απλώς το επιδεινώνει και το διατηρεί. Είναι πολύ σημαντικό, ο καθένας να συνειδητοποιήσει και να αντιληφθεί το γεγονός που έχει προκαλέσει το τραύμα και να μην διστάσει να ζητήσει βοήθεια από την οικογένειά του, από φίλους ή από κάποιον ειδικό. Προτεραιότητα πρέπει να είναι πάντα η ψυχική υγεία και είναι ιδιαίτερα σημαντική η υπενθύμιση: το τραύμα δεν θεραπεύεται με την αποφυγή και δεν αντιμετωπίζεται σε προκαθορισμένο χρόνο.
