Αγαπητέ σύζυγε, τι μας συμβαίνει;

Επιμέλεια Αθανασία Καπνουλλά

Αγαπητέ σύζυγε,
Τι μας συμβαίνει; Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο ;
Είμαστε στο ίδιο δωμάτιο αλλά μετά βίας σηκώνετε το βλέμμα σας από το Iphone για να με
κοιτάξετε. Σκέφτηκα μια φορά να περπατήσω δίπλα σου γυμνή για να δω τι θα έκανες,
αλλά η σκέψη μου ότι δεν θα με προσέξεις είναι τόσο ντροπιαστική που με κάνει να μην
θέλω να το επιχειρήσω.
Είναι υποχρεωτικό να επικοινωνούμε. Ένα «πως ήταν η μέρα μας;» είναι πραγματικά ένα
ερώτημα με το τι συνέβη με τα παιδιά ενώ ήσασταν στη δουλειά, παρά το ερώτημα για το
πώς θα πάω. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν σας έλεγα πραγματικά πως ένιωθα εκείνη τη
στιγμή ή πως ένιωθα εδώ και πολύ καιρό. Πιθανόν θα κουνούσατε καταφατικά το κεφάλι
σας, αλλά δεν θα απαντούσατε για να αποφύγετε την λογομαχία.
Καθόμαστε δίπλα δίπλα το βράδυ στο κρεβάτι, παρακολουθούμε επαναλήψεις κωμικών
σειρών στην τηλεόραση. Σε πείθω να με αγκαλιάσεις. Είσαι υποχρεωμένος αλλά σε βλέπω
ότι δεν το θέλεις πραγματικά.
Μιλήσαμε πολλές φορές προηγουμένως για το πώς πήγαν έτσι τα πράγματα. Δεν σε
εκπλήσσει η τρέχουσα δύσκολη θέση μας.
Στην πραγματικότητα το είχε προαναγγείλει για αυτό δεν εκπλήσσομαι. Μου λέγατε
από χρόνια ότι αυτό θα συμβεί, ότι αν συνέχιζα θα ήταν αυτό το τελικό
αποτέλεσμα. Αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά σιγά τι εννοείς, αλλά αισθάνομαι ότι
αμφιβάλλεις με το τι πραγματικά συμβαίνει.
Ο εφησυχασμός σου για τη σχέση μας με κάνει να θέλω να τα παρατήσω όλα. Ίσως
θα ήταν ευκολότερο αν έφτιαχνα τις βαλίτσες μου και έφευγα. Έτσι θα καταλάβεις
πόσο σου λείπω και πόσο με αγαπάς. Θα υποσχόσουν ότι θα άλλαζες αν
επέστρεφα. Το φαντάζομαι όσο εξωπραγματικό και αν ακούγεται. Όμως ξέρω ότι
δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος. Αν έφευγα θα έκλεινες την πόρτα και σε εμένα αλλά
και «σε εμάς». Έτσι θα ήμουν σίγουρη για το τέλος του γάμου μας. Ωστόσο, το να
ελέγχεις συναισθηματικά την κατάσταση είναι οκ. Όμως δεν είναι τόσο δίκαιο αυτό.
Μου έλεγες συχνά, «είμαι εδώ, έτσι δεν είναι;» Αλλά ήσουν πραγματικά εδώ;
Και οι δύο ξέρουμε ότι δεν θα έφευγα ποτέ
Ο κύριος λόγος ήταν επειδή δώσαμε όρκο «μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει», αλλά
αυτή δεν είναι η πλήρης αλήθεια. Ένα μέρος του έχει να κάνει με τα παιδιά και ένα
άλλο μέρος έχει να κάνει με την ντροπή και την αμηχανία που θα ένιωθα αν η
οικογένεια και οι φίλοι μου γνώριζαν πραγματικά τι περνάμε. Είσαι ανοιχτό βιβλίο,
εγώ όμως όχι. Μερικές φορές θυμώνω με τους γονείς μου που δεν μου έδειξαν πως                                                                                               μοιάζει ένας ευτυχισμένος γάμος. Ως μάρτυρας της σχέσης τους, ορκίστηκα ότι θα
έκανα ένα γάμο καλύτερο από το δικό τους. Είναι σαφές ότι δεν το έχω πετύχει και
είναι λυπηρό το γεγονός ότι δεν ξέρω πώς να το κάνω. Ταυτόχρονα πως μπορώ να
κατηγορήσω τους γονείς μου, όταν ούτε οι παππούδες μου έδωσαν καλό
παράδειγμα σε αυτούς; Και έτσι ο κύκλος συνεχίζεται.
Κοιτάζω ζευγάρια φίλων μας και όλοι είναι πολύ χαρούμενοι. Σίγουρα είναι
κουρασμένοι και αγχωμένοι με τα παιδιά, αλλά οι σχέσεις τους είναι δυνατές.
Φυσικά δεν ξέρω τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες τους (μου λέτε να μην συγκρίνω
τις σχέσεις μεταξύ τους) αλλά πιστεύω ότι δεν «παλεύουν» όπως εμείς.
Οι γάμοι φαίνεται να αναπτύσσονται και να ενώνουν τους ανθρώπους με την
απόκτηση παιδιών, ενώ ο δικός μας έχει μείνει στάσιμος ή οπισθοδρομεί
Μακάρι να μπορούσα να είμαι ήρεμη να συνεχίσω. Μακάρι να μην με ένοιαζε τόσο όσο
εσύ, αλλά η νευρωτική προσωπικότητά μου Τύπου Α, λειτουργεί εναντίον μου. Θα ήθελα
πολύ να είμαι όπως εσύ (Τύπος Β). Σαν μία τυπική σύζυγος έχω επενδύσει συναισθηματικά
περισσότερο από εσάς (άντρες) και έτσι έχω μεγαλύτερη αγωνία.
Θεωρώ τον εαυτό μου μία ισχυρή γυναίκα, αλλά δεν συμπεριφέρομαι όπως θα
συμπεριφερόταν ένας δυνατός άνθρωπος. Ήμουν το θύμα. Έχω κλάψει, παρακαλέσει και
ακόμα παρακαλώ (χωρίς αποτέλεσμα) για να με λυπηθείς. Έχω χάσει τον έλεγχο και
φωνάζω με απογοήτευση και θυμό. Σε πλήγωσα με τα λόγια μου γιατί πρώτα πληγώθηκα
εγώ και δεν μπόρεσες να με καταλάβεις.
Η ισχυρότερη ιδιότητά σου ήταν η αδυναμία μου. Είστε ευέλικτοι, έχετε την ικανότητα να
προσαρμόζεστε στις αλλαγές. Καλό ή κακό, προσαρμόζεσαι.
Όταν έχετε προσαρμοστεί στον μέτριο γάμο. Εγώ όμως δεν έχω προσαρμοστεί.
Ρωτάω παρορμητικά: «Μ ‘αγαπάς ακόμα;» Η φωνή μου ακούγεται παιδική και φοβισμένη,
αλλά χρειάζομαι ακόμα τη διαβεβαίωση. «Ναι», απαντάς αδιάφορα. Μετά κοιτάς ψηλά και
παρατηρείς το κουρασμένο πρόσωπό μου. Με κοιτάς στα μάτια και λες «Σ’ αγαπώ». Και
αυτό είναι το μόνο που θέλω να ξέρω για να έρθει η επόμενη μέρα.