Αδελφέ μου να είσαι καλά
Γράφει η Μαρία Αντωνάτου
Αμέτρητες στιγμές, καλές κακές… Τσακωμοί, παιχνίδια, κουτσομπολιό, αγκαλιές, σε αγαπάω και σε μισώ. Λίγα από τα πολλά που μπορούν να περιγράψουν ελάχιστα την πλέον, κατά την γνώμη μου, συγγενική δια βίου σχέση που μπορεί να έχει κάποιος. Προσωπικά, το πρόσωπο αυτό αποτελεί ένα σημαντικό κίνητρο εξέλιξης και ανάπτυξης ”εαυτού” ικανού ώστε να μπορέσει να διατηρήσει την σχέση με αυτόν τον άνθρωπο καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής. Είναι ο αδελφός μου! Μπορεί να έχεις και εσύ… Άλλοι μεγαλώνουν μαζί, άλλοι έχουν χρόνια διαφορά ηλικίας, αλλά και στις δυο περιπτώσεις η αδυναμία παραμένει η ίδια, μοναδική και έντονη. Προστατευτικότητα, σχέσεις πάθους θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς. Πολλές φορές βέβαια συναντιούνται και σχέσεις αδελφικές λίγο πιο απομακρυσμένες από αυτό που περιγράφεται παραπάνω. Ναι, συμβαίνει κι αυτό, χωρίς όμως να σημαίνει ότι απουσιάζει η αγάπη και η φροντίδα. Έχοντας μεγαλώσει σε άλλες περιπτώσεις στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον, άλλοτε σε διαφορετικά, αυτά που φέρουν στο πέρασμα της ζωής τους τα αδέλφια αποτελούν στοιχεία τόσο σημαντικά για την ψυχολογία τους και φυσικά ξεχωρίζουν για τις θεμελιώδεις βάσεις τους. Φυσικά το ευρύτερο οικογενειακό πλαίσιο προσμετράται στην συνολική εκτίμηση της σχέσης αυτής, χωρίς αυτό να αποτελεί κανόνα. Τα αδέλφια μας, από τα λίγα ”μας” που τονίζουμε οι περισσότεροι, υπάρχουν κυριολεκτικά δίπλα μας. Είμαι αρκεί να είναι ο αδελφός μου, υπάρχω για να μπορώ να τον βλέπω ευτυχισμένο να παλεύει για την ζωή του. Και ναι, δεν είναι ψέμα. Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να τον δω μπροστά μου, που θα μου έχει κάνει κάτι κακό, που θα με κάνει να κλαίω από τα νεύρα μου. Στο τέλος όμως, εκεί που δεν θα μιλιόμαστε θα γίνει κάτι που μόνο εγώ κι αυτός θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Βλέπεις δεν μας καταλαβαίνει κανείς, είναι ένα από τα μυστικά μας. Και να σου πω και ένα δικό μου μυστικό! Για να αντέξεις τις πολύπλοκες σχέσεις, τις έντονες χρειάζεται υπομονή, υποχωρήσεις πολλές για να καταφέρεις να έχεις και αύριο τους δικούς σου αγαπημένους ανθρώπους κοντά σου! Μην το υποτιμάς, σαν τα αδέλφια ή σαν τον καλύτερο φίλο σου (αν δεν έχεις αδέλφια) δεν θα βρεις. Θα είναι στον δρόμο σου όταν οι γονείς σου θα λείπουν πλέον σε μακρινό ταξίδι και νομίζω πως σε πλαίσια φυσιολογικής ζωής και βιολογικού θανάτου, νομίζω θα συγκινηθείς. Με τα χρόνια βλέπεις στο πρόσωπο του αδελφού/ής τα καλά και τα κουσούρια των γονέων, αφού είναι φυσιολογικό να έχει υιοθετήσει ορισμένα. Και τα ίδια βλέπει και ο ίδιος στο πρόσωπο σου. Αδυναμία παντοτινή, αγάπη μεγάλη! Προσπάθησε να έρθεις κοντά στα αδέλφια σου, θα αισθανθείς πιο ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος κι σίγουρα θα τους βοηθήσεις σε όλους τους τομείς. Η ψυχολογία μας βασίζεται στις σχέσεις που αναπτύσσουμε, κι αν δεν έχεις αδέλφια σίγουρα θα έχεις φίλους σαν αδέλφια. Μην διστάσεις, κι εσύ μπορείς να δείξεις την αγάπη σου. Να προσπαθείς για την σχέση αυτή για να έχεις ακόμα έναν σημαντικό λόγο να χαμογελάς!!
